Μπέργκμαν

Δημήτρης Δανίκας

Με αφορμή  την   περιπέτεια  του Νικήτα Κακλαμάνη. Και με  αφορμή κάμποσα  σχόλια  του τύπου «ειλικρινά,  περαστικά, να ζήσει   χρόνια  πολλά  κατά τα άλλα  η απόσυρσή του από  την πολιτική μόνο  καλό  θα έκανε  στον τόπο. Παράδειγμα προς αποφυγή» Τέσσερα πράγματα  έχω να πω. Ανεξάρτητα από κομματικές  σημαίες και ιδεολογικά  φλάμπουρα.

Το  πρώτο  ότι  χρειάζεται  απίστευτο  θάρρος και υπεράνθρωπο κουράγιο  να   κοινοποιήσει κάποιος  την περιπέτεια της Υγείας  του.. Να πει  δημοσίως «ναι πάσχω από  καρκίνο».  Του βγάζω το καπέλο. Εγώ  που  δεν   τον  ψήφισα και ούτε ποτέ μου τέτοιο  πράγμα θα έκανα.  Στοιχειώδες  φίλε μου.  Να παραδέχεσαι   την ανωτερότητα  των  ψυχικών  αποθεμάτων του αντιπάλου σου.

Το δεύτερο  ότι   αν ο Νικήτας Κακλαμάνης πρέπει   να αποσυρθεί από την πολιτική   τότε πριν απ΄ αυτόν   θα έπρεπε να είχαν αποσυρθεί  εκατοντάδες   γραβάτες και κοστούμια που έσπρωξαν τον τόπο  στο χείλος του γκρεμού. Να τους ονοματίσω; Περιττό. Αν, ας πούμε,  ο Κακλάμανης  έχει καταστρέψει τον Δήμο της Αθήνας, το ίδιο  πάνω κάτω διαπράττει και ο ασήμαντος Καμίνης. Αν  έχει   ψηφίσει νομοσχέδια  με τα οποία χρεοκόπησε ο τόπος, δεκάδες άλλοι έστησαν τρικούβερτο γλέντι, τα έφαγαν,  τα έκαναν  λαμπόγυαλο και παρόλα αυτά  εξακολουθούν και σήμερα να  παριστάνουν τον σωτήρα του τόπου.   Σα  να  λέμε είπε  ο   γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα.

Το   τρίτο ότι ουδείς  εξ όλων  αυτών, συμπεριλαμβανομένου και του Νικήτα, δεν βρέθηκαν  και δεν ενθρονίστηκαν στην  εξουσία ελέω  θεού.  Έλληνες τους  ψήφισαν. Και μάλιστα κατ επανάληψη.  Έλληνες, στις  τελευταίες εκλογές,  τους ξαναψήφισαν. Και Έλληνες θα τους  ξαναψηφίσουν. Αυτή  η πολιτική  μας αξίζει. Αυτοί οι πολιτικοί μας αξίζουν. Με απλά  λόγια, αντί να αγανακτούμε με τους πολιτικούς μας,  καλύτερα να  εξοργιζόμαστε   με τον εαυτό μας. Με  την κατάσταση, το επίπεδο, τον «αναλφαβητισμό» και την υποταγή μας.

Τέταρτο και εντελώς υπαρξιακό.  Μάθημα  ζωής αυτό. Όσο ο  Άνθρωπος αισθάνεται υγιής και  δυνατός  τόσο  αλαζόνας και «τυφλός».  Όσο τα  χρόνια περνάνε και  ένα ένα πριονίζονται  τα κλαδιά πάνω στα οποία  καθόμαστε και  παριστάνουμε  τους αθάνατους  και  μάγκες, τόσο  ο  Άνθρωπος  συναισθάνεται  την ματαιότητα  του  φιλοτομαρισμού  του,  την ασημαντότητα  της ύπαρξής του και  τις καταστροφικές συνέπειες  της απληστίας  του. Όμως είναι αργά. Μπορεί να συμβαίνει και στον Νικήτα Κακλαμάνη. Τώρα.  Που μάχεται ολομόναχος. Face  to Face με  τον θάνατο. Όπως  συμβαίνει με τον ήρωα της αριστουργηματικής ιστορίας του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν «Άγριες φράουλες».  Μπορεί κι αυτός να   λέει  στον εαυτό του. «Στερνή μου γνώση να  σε είχα πρώτα»!