Του Κωνσταντίνου Ζούλα
Την ώρα ακριβώς που στα τηλεοπτικά πλάνα ο Μιχ. Λιάπης μεταφερόταν σιδηροδέσμιος στον εισαγγελέα, προσπαθώντας να κρύψει τους καρπούς του, ο συνονόματός του Μιχάλης Κατσίγερας, ο γνωστός σας «Φιλίστωρ» της «Κ», περαστικός από την αίθουσα των συντακτών, αναφώνησε: «Ε, όχι, ρε παιδιά, και με χειροπέδες. Είπαμε, να τιμωρηθεί αυστηρότατα, αλλά όχι και χειροπέδες». Η αυθόρμητη αντίδραση των συναδέλφων ήταν η κατακραυγή και των δύο Μιχάληδων: «Καλά κάνουν! Να τον εξευτελίσουν! Δηλαδή, αν κάποιος πολίτης είχε βγάλει παράνομες πινακίδες, δεν θα του έβαζαν χειροπέδες;».
Ομολογώ ότι αυτή ήταν και η δική μου αντίδραση, μέχρι που δέχθηκα ένα τηλεφώνημα αναγνώστη. Είχε βρεθεί στην ίδια θέση με τον κ. Λιάπη, ασχέτως αν μετά αθωώθηκε για μια υπόθεση για την οποία απεδείχθη ότι δεν έφερε καμία ευθύνη. «Κύριε Ζούλα», μου είπε, «εμένα δεν με έδειξαν οι τηλεοράσεις, αλλά επειδή η εικόνα να μου βάζουν χειροπέδες μπροστά στα παιδιά μου ήταν η πιο τραυματική απ’ όσα πέρασα, σας παρακαλώ ψάξτε πότε οι Αρχές οφείλουν και πότε όχι να σε διαπομπεύουν με αυτό τον τόσο απάνθρωπο τρόπο».
Δεν χρειάστηκε ιδιαίτερη έρευνα. Το άρθρο 147 του Π.Δ. 141/91 είναι σαφέστατο: «Οι μεταγόμενοι δεσμεύονται με χειροπέδες, με εξαίρεση τους γέρους, τους ανηλίκους, τους κληρικούς (σ.σ. γιατί άραγε;), εκείνους για τους οποίους θεωρείται περιττή η χρήση του μέτρου εξαιτίας σωματικής ανικανότητας, καθώς και εκείνους οι οποίοι κατά την κρίση του επικεφαλής της συνοδείας ΔΕΝ θεωρούνται ύποπτοι απόδρασης».
Θα μου πείτε αυτό σε πείραξε; Εδώ ο ανεκδιήγητος Λιάπης δεν ντράπηκε να ισχυριστεί ότι τα 110.000 ευρώ που λαμβάνει ετησίως ως σύνταξη δεν του επαρκούν για να πληρώσει τα τέλη κυκλοφορίας, για να αποδειχθεί ότι του περισσεύουν για να πετάξει χριστουγεννιάτικα στην Ασία. Προφανώς θα συμφωνήσω. Αλλά ο «κύριος» αυτός παραδόθηκε ήδη στη χλεύη των πολιτών για τον συνδυασμό του θράσους και της απύθμενης αφέλειάς του, και, παρεμπιπτόντως, ας αναλογιστούμε επιτέλους με ποια κριτήρια τον εκλέγαμε βουλευτή επί 25 χρόνια.
Αλλά θα επιμείνω στις χειροπέδες. Ο κ. Λιάπης, και να ήθελε, δεν μπορούσε να αποδράσει κατά τη μεταγωγή του. Ο δε «εγκέφαλος» που τον αντιμετώπισε ως επικίνδυνο κακοποιό και του φόρεσε χειροπέδες για να μην αποδράσει (!), ας μας εξηγήσει γιατί δεν εκρίθη και ύποπτος φυγής και βρίσκεται σήμερα στη Σιγκαπούρη. Το ίδιο ισχύει και με τον γηραιό Τσοχατζόπουλο, που κάθε τόσο βλέπουμε σιδηροδέσμιο, χωρίς οι Αρχές να αντιλαμβάνονται ότι όχι μόνον παραβιάζουν τον νόμο, αλλά και ότι αυτοεξετελίζονται παραδεχόμενες ότι ο Ακης θα μπορούσε με δύο σάλτα να ξεφύγει από τους «φουσκωτούς» που τον συνοδεύουν.
Τι θέλω να πω; Ότι η συμβολική αυτή λεπτομέρεια, δηλαδή το επικοινωνιακό σόου που κάθε τόσο στήνουν οι Αρχές φορώντας αδιακρίτως χειροπέδες, είναι άκρως ενδεικτικό του πώς το ίδιο το κράτος «διδάσκει» τις αρχές δικαίου. Εν μέσω της εύλογης δυσπιστίας των πολιτών για όλους τους θεσμούς, θα περίμενε κανείς από την κυβέρνηση και κυρίως τη Δικαιοσύνη να έχουν αντιληφθεί τα αυτονόητα. Να επιβάλλουν επιτέλους τους νόμους χωρίς διακρίσεις, και κυρίως τα χρηματικά πρόστιμα να καταβάλλονται χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση. Αντ’ αυτών τι βλέπουμε; Χειροπέδες και προφυλακίσεις άνευ ουσιαστικού αντικρίσματος, που δίνουν σε όλους την εντύπωση ότι γίνονται για το θεαθήναι.
Δεν θα επέλεγα ίσως να αναφερθώ στη Δικαιοσύνη, αν δεν είχα απογοητευτεί και σε προσωπικό επίπεδο. Στις 8 Σεπτεμβρίου δημοσίευσα στην «Κ» ένα ρεπορτάζ αναδεικνύοντας με στοιχεία το σκανδαλώδες κόστος έξι φυλακών της χώρας, οι οποίες στοίχισαν στον Ελληνα φορολογούμενο κάποιες δεκάδες εκατομμύρια ευρώ περισσότερα από αυτά που θα έπρεπε. Την επομένη, ο υπουργός Δικαιοσύνης Χαρ. Αθανασίου διεμήνυσε στα ΜΜΕ –δήθεν– το ενδιαφέρον του για την όζουσα υπόθεση, καθώς αφορά μια δημόσια εταιρεία στον τομέα της ευθύνης του. Η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κ. Ευτέρπη Γκουτζαμάνη διέταξε και προκαταρκτική έρευνα με αφορμή το ρεπορτάζ. Έγραψα «δήθεν», γιατί έχουν περάσει τρεις ολόκληροι μήνες και δεν έχω ακόμη λάβει ούτε ένα τηλεφώνημα, έστω για να παραδώσω στις Αρχές τα στοιχεία που διαθέτω.
Αν δεν έχουν αντιληφθεί το νόημα του παρόντος, θα το πω και διαφορετικά στους αποδέκτες του: Οικειοθελώς δέχομαι να μεταβώ και σιδηροδέσμιος στις εισαγγελικές αρχές προκειμένου να κάνουν, επιτέλους, τη δουλειά τους, όπως θα όφειλαν σε οποιοδήποτε ευνομούμενο κράτος...
Την ώρα ακριβώς που στα τηλεοπτικά πλάνα ο Μιχ. Λιάπης μεταφερόταν σιδηροδέσμιος στον εισαγγελέα, προσπαθώντας να κρύψει τους καρπούς του, ο συνονόματός του Μιχάλης Κατσίγερας, ο γνωστός σας «Φιλίστωρ» της «Κ», περαστικός από την αίθουσα των συντακτών, αναφώνησε: «Ε, όχι, ρε παιδιά, και με χειροπέδες. Είπαμε, να τιμωρηθεί αυστηρότατα, αλλά όχι και χειροπέδες». Η αυθόρμητη αντίδραση των συναδέλφων ήταν η κατακραυγή και των δύο Μιχάληδων: «Καλά κάνουν! Να τον εξευτελίσουν! Δηλαδή, αν κάποιος πολίτης είχε βγάλει παράνομες πινακίδες, δεν θα του έβαζαν χειροπέδες;».
Ομολογώ ότι αυτή ήταν και η δική μου αντίδραση, μέχρι που δέχθηκα ένα τηλεφώνημα αναγνώστη. Είχε βρεθεί στην ίδια θέση με τον κ. Λιάπη, ασχέτως αν μετά αθωώθηκε για μια υπόθεση για την οποία απεδείχθη ότι δεν έφερε καμία ευθύνη. «Κύριε Ζούλα», μου είπε, «εμένα δεν με έδειξαν οι τηλεοράσεις, αλλά επειδή η εικόνα να μου βάζουν χειροπέδες μπροστά στα παιδιά μου ήταν η πιο τραυματική απ’ όσα πέρασα, σας παρακαλώ ψάξτε πότε οι Αρχές οφείλουν και πότε όχι να σε διαπομπεύουν με αυτό τον τόσο απάνθρωπο τρόπο».
Δεν χρειάστηκε ιδιαίτερη έρευνα. Το άρθρο 147 του Π.Δ. 141/91 είναι σαφέστατο: «Οι μεταγόμενοι δεσμεύονται με χειροπέδες, με εξαίρεση τους γέρους, τους ανηλίκους, τους κληρικούς (σ.σ. γιατί άραγε;), εκείνους για τους οποίους θεωρείται περιττή η χρήση του μέτρου εξαιτίας σωματικής ανικανότητας, καθώς και εκείνους οι οποίοι κατά την κρίση του επικεφαλής της συνοδείας ΔΕΝ θεωρούνται ύποπτοι απόδρασης».
Θα μου πείτε αυτό σε πείραξε; Εδώ ο ανεκδιήγητος Λιάπης δεν ντράπηκε να ισχυριστεί ότι τα 110.000 ευρώ που λαμβάνει ετησίως ως σύνταξη δεν του επαρκούν για να πληρώσει τα τέλη κυκλοφορίας, για να αποδειχθεί ότι του περισσεύουν για να πετάξει χριστουγεννιάτικα στην Ασία. Προφανώς θα συμφωνήσω. Αλλά ο «κύριος» αυτός παραδόθηκε ήδη στη χλεύη των πολιτών για τον συνδυασμό του θράσους και της απύθμενης αφέλειάς του, και, παρεμπιπτόντως, ας αναλογιστούμε επιτέλους με ποια κριτήρια τον εκλέγαμε βουλευτή επί 25 χρόνια.
Αλλά θα επιμείνω στις χειροπέδες. Ο κ. Λιάπης, και να ήθελε, δεν μπορούσε να αποδράσει κατά τη μεταγωγή του. Ο δε «εγκέφαλος» που τον αντιμετώπισε ως επικίνδυνο κακοποιό και του φόρεσε χειροπέδες για να μην αποδράσει (!), ας μας εξηγήσει γιατί δεν εκρίθη και ύποπτος φυγής και βρίσκεται σήμερα στη Σιγκαπούρη. Το ίδιο ισχύει και με τον γηραιό Τσοχατζόπουλο, που κάθε τόσο βλέπουμε σιδηροδέσμιο, χωρίς οι Αρχές να αντιλαμβάνονται ότι όχι μόνον παραβιάζουν τον νόμο, αλλά και ότι αυτοεξετελίζονται παραδεχόμενες ότι ο Ακης θα μπορούσε με δύο σάλτα να ξεφύγει από τους «φουσκωτούς» που τον συνοδεύουν.
Τι θέλω να πω; Ότι η συμβολική αυτή λεπτομέρεια, δηλαδή το επικοινωνιακό σόου που κάθε τόσο στήνουν οι Αρχές φορώντας αδιακρίτως χειροπέδες, είναι άκρως ενδεικτικό του πώς το ίδιο το κράτος «διδάσκει» τις αρχές δικαίου. Εν μέσω της εύλογης δυσπιστίας των πολιτών για όλους τους θεσμούς, θα περίμενε κανείς από την κυβέρνηση και κυρίως τη Δικαιοσύνη να έχουν αντιληφθεί τα αυτονόητα. Να επιβάλλουν επιτέλους τους νόμους χωρίς διακρίσεις, και κυρίως τα χρηματικά πρόστιμα να καταβάλλονται χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση. Αντ’ αυτών τι βλέπουμε; Χειροπέδες και προφυλακίσεις άνευ ουσιαστικού αντικρίσματος, που δίνουν σε όλους την εντύπωση ότι γίνονται για το θεαθήναι.
Δεν θα επέλεγα ίσως να αναφερθώ στη Δικαιοσύνη, αν δεν είχα απογοητευτεί και σε προσωπικό επίπεδο. Στις 8 Σεπτεμβρίου δημοσίευσα στην «Κ» ένα ρεπορτάζ αναδεικνύοντας με στοιχεία το σκανδαλώδες κόστος έξι φυλακών της χώρας, οι οποίες στοίχισαν στον Ελληνα φορολογούμενο κάποιες δεκάδες εκατομμύρια ευρώ περισσότερα από αυτά που θα έπρεπε. Την επομένη, ο υπουργός Δικαιοσύνης Χαρ. Αθανασίου διεμήνυσε στα ΜΜΕ –δήθεν– το ενδιαφέρον του για την όζουσα υπόθεση, καθώς αφορά μια δημόσια εταιρεία στον τομέα της ευθύνης του. Η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κ. Ευτέρπη Γκουτζαμάνη διέταξε και προκαταρκτική έρευνα με αφορμή το ρεπορτάζ. Έγραψα «δήθεν», γιατί έχουν περάσει τρεις ολόκληροι μήνες και δεν έχω ακόμη λάβει ούτε ένα τηλεφώνημα, έστω για να παραδώσω στις Αρχές τα στοιχεία που διαθέτω.
Αν δεν έχουν αντιληφθεί το νόημα του παρόντος, θα το πω και διαφορετικά στους αποδέκτες του: Οικειοθελώς δέχομαι να μεταβώ και σιδηροδέσμιος στις εισαγγελικές αρχές προκειμένου να κάνουν, επιτέλους, τη δουλειά τους, όπως θα όφειλαν σε οποιοδήποτε ευνομούμενο κράτος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου