Της Τασούλας Καραϊσκάκη
Η αδιανόητη ενέργεια, μνημείο ευτέλειας και πονηριάς πολιτικού ανδρός κουτού, να «κλέψει» από το κράτος τα τέλη κυκλοφορίας και κατ’ επέκταση να γλιτώσει τα ασφάλιστρα ενός αυτοκινήτου το οποίο χρησιμοποιούσε, πέρα από σημάδι αγιάτρευτης και καθολικής ανομίας, αποτελεί το χειρότερο «μάθημα» πολιτικού προς τους πολίτες τη χειρότερη δυνατή στιγμή για τη χώρα. Η οικονομική κρίση μεγεθύνει τη διαφθορά. Η εκπτώχευση κάνει τους δημόσιους λειτουργούς ευεπίφορους στην αυθαιρεσία και στον χρηματισμό, η ανέχεια οδηγεί σε μεγαλύτερη φοροδιαφυγή, η ύφεση πολλαπλασιάζει τις φάμπρικες της απάτης. Από την ειδησεογραφία της ημέρας: υπάλληλοι Ταμείου, τραπεζών, ασφαλισμένοι απομυζούσαν χρήματα του Δημοσίου με ψεύτικες διαγνώσεις· ασφαλιστική «μαϊμού» σε συνεργασία με πράκτορες εξέδιδε πλαστά ασφαλιστήρια... Το σύστημα ανακυκλώνει και αναπαράγει με ένταση τους ρύπους του. Ουκ έστιν τέλος των σκανδάλων. Και οι αντιφάσεις –ραγδαία εκπτώχευση, παράνομος πλουτισμός– οξύνονται, εντείνοντας το χάος που χαρακτηρίζει τις περιόδους αστάθειας.
Αυτήν, λοιπόν, τη στιγμή, ο Μιχάλης Λιάπης δείχνει στους οργισμένους από τις ανισότητες, τους εξαντλημένους από τις δυσκολίες πολίτες «πώς να ξεγελούν το κράτος». Ένας πρώην υπουργός με 20 ακίνητα, οκτώ οικόπεδα, τρία αυτοκίνητα, ετήσιο εισόδημα 109.223 χιλιάδες (29.250 επιπλέον το εισόδημα της συζύγου), δηλώνει «είμαι συνταξιούχος, κι εμένα με έπιασε η κρίση». Που σημαίνει είτε ότι, εφόσον με έπιασε η κρίση, νομιμοποιούμαι να κυκλοφορώ με πλαστές πινακίδες και να φοροδιαφεύγω, όπως νομιμοποιείται να το κάνει και όποιος βρίσκεται στην ίδια, πολύ περισσότερο σε χειρότερη θέση από μένα· είτε σημαίνει ότι, αφού φοροδιαφεύγουν τόσοι και τόσοι εξαιτίας ή με πρόσχημα την κρίση, φοροδιαφεύγω κι εγώ. Στόχος, να δημιουργηθεί σύγχυση για το αν το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι ή την ουρά. Κατά τον κυνηγό και τα λαγωνικά του, λέει πάντως η λαϊκή θυμοσοφία, ξεκαθαρίζοντας ότι το μίασμα της διαφθοράς μεταδίδεται από την εξουσία στην κοινωνία. Εξουσία εξαχρειωμένη, αρπακτική, πολίτες ιδιοτελείς, ασυνείδητοι. Ασύδοτο το κράτος, παράνομος ο πολίτης. Δόλιες οι Αρχές, επίβουλη η κοινωνία.
Η όποια διαφθορά όποιων πολιτικών, πάντως, βυθίζει τα άτομα στην αποκαρδίωση και την πολιτική αδιαφορία. Κατάσταση που φέρνει δύο κακά, από τη μια αφήνονται ασύδοτοι οι φαύλοι, από την άλλη πολλαπλασιάζονται τα αδιέξοδα, βαθαίνει η πολύμορφη κρίση.
Αν δεν διαλυθούν αυτές οι κάστες, και το κράτος δεν στηριχθεί πάνω στις αρχές δικαίου, οι «μικροί» (εθισμένοι στη μικροδιαπλοκή, συγχέουν το ρουσφέτι με το δικαίωμα και το προσωπικό με το γενικό καλό) θα συνεχίσουν να αποδέχονται την απάτη ως αυτονόητο χαρακτηριστικό του δημόσιου βίου. Πώς θα διαλυθούν; Ίσως από την ίδια την κοινωνία. Με το ηχηρό φασκέλωμα των «δασκάλων» που τη «στράβωσαν». Και με τη στροφή στο ορθό και το ηθικό, που δεν καθορίζονται πλέον από την οικονομία, αλλά πάλι περιγράφονται από τους γραπτούς και άγραφους κανόνες της κοινωνικής εξυγίανσης και της αυξανόμενης αλληλεγγύης.
Η αδιανόητη ενέργεια, μνημείο ευτέλειας και πονηριάς πολιτικού ανδρός κουτού, να «κλέψει» από το κράτος τα τέλη κυκλοφορίας και κατ’ επέκταση να γλιτώσει τα ασφάλιστρα ενός αυτοκινήτου το οποίο χρησιμοποιούσε, πέρα από σημάδι αγιάτρευτης και καθολικής ανομίας, αποτελεί το χειρότερο «μάθημα» πολιτικού προς τους πολίτες τη χειρότερη δυνατή στιγμή για τη χώρα. Η οικονομική κρίση μεγεθύνει τη διαφθορά. Η εκπτώχευση κάνει τους δημόσιους λειτουργούς ευεπίφορους στην αυθαιρεσία και στον χρηματισμό, η ανέχεια οδηγεί σε μεγαλύτερη φοροδιαφυγή, η ύφεση πολλαπλασιάζει τις φάμπρικες της απάτης. Από την ειδησεογραφία της ημέρας: υπάλληλοι Ταμείου, τραπεζών, ασφαλισμένοι απομυζούσαν χρήματα του Δημοσίου με ψεύτικες διαγνώσεις· ασφαλιστική «μαϊμού» σε συνεργασία με πράκτορες εξέδιδε πλαστά ασφαλιστήρια... Το σύστημα ανακυκλώνει και αναπαράγει με ένταση τους ρύπους του. Ουκ έστιν τέλος των σκανδάλων. Και οι αντιφάσεις –ραγδαία εκπτώχευση, παράνομος πλουτισμός– οξύνονται, εντείνοντας το χάος που χαρακτηρίζει τις περιόδους αστάθειας.
Αυτήν, λοιπόν, τη στιγμή, ο Μιχάλης Λιάπης δείχνει στους οργισμένους από τις ανισότητες, τους εξαντλημένους από τις δυσκολίες πολίτες «πώς να ξεγελούν το κράτος». Ένας πρώην υπουργός με 20 ακίνητα, οκτώ οικόπεδα, τρία αυτοκίνητα, ετήσιο εισόδημα 109.223 χιλιάδες (29.250 επιπλέον το εισόδημα της συζύγου), δηλώνει «είμαι συνταξιούχος, κι εμένα με έπιασε η κρίση». Που σημαίνει είτε ότι, εφόσον με έπιασε η κρίση, νομιμοποιούμαι να κυκλοφορώ με πλαστές πινακίδες και να φοροδιαφεύγω, όπως νομιμοποιείται να το κάνει και όποιος βρίσκεται στην ίδια, πολύ περισσότερο σε χειρότερη θέση από μένα· είτε σημαίνει ότι, αφού φοροδιαφεύγουν τόσοι και τόσοι εξαιτίας ή με πρόσχημα την κρίση, φοροδιαφεύγω κι εγώ. Στόχος, να δημιουργηθεί σύγχυση για το αν το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι ή την ουρά. Κατά τον κυνηγό και τα λαγωνικά του, λέει πάντως η λαϊκή θυμοσοφία, ξεκαθαρίζοντας ότι το μίασμα της διαφθοράς μεταδίδεται από την εξουσία στην κοινωνία. Εξουσία εξαχρειωμένη, αρπακτική, πολίτες ιδιοτελείς, ασυνείδητοι. Ασύδοτο το κράτος, παράνομος ο πολίτης. Δόλιες οι Αρχές, επίβουλη η κοινωνία.
Η όποια διαφθορά όποιων πολιτικών, πάντως, βυθίζει τα άτομα στην αποκαρδίωση και την πολιτική αδιαφορία. Κατάσταση που φέρνει δύο κακά, από τη μια αφήνονται ασύδοτοι οι φαύλοι, από την άλλη πολλαπλασιάζονται τα αδιέξοδα, βαθαίνει η πολύμορφη κρίση.
Αν δεν διαλυθούν αυτές οι κάστες, και το κράτος δεν στηριχθεί πάνω στις αρχές δικαίου, οι «μικροί» (εθισμένοι στη μικροδιαπλοκή, συγχέουν το ρουσφέτι με το δικαίωμα και το προσωπικό με το γενικό καλό) θα συνεχίσουν να αποδέχονται την απάτη ως αυτονόητο χαρακτηριστικό του δημόσιου βίου. Πώς θα διαλυθούν; Ίσως από την ίδια την κοινωνία. Με το ηχηρό φασκέλωμα των «δασκάλων» που τη «στράβωσαν». Και με τη στροφή στο ορθό και το ηθικό, που δεν καθορίζονται πλέον από την οικονομία, αλλά πάλι περιγράφονται από τους γραπτούς και άγραφους κανόνες της κοινωνικής εξυγίανσης και της αυξανόμενης αλληλεγγύης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου