Χρήστος Κολοβός από το aixmi.gr
Υπήρξε μια μεγάλη περίοδος της σύγχρονης ιστορίας μας, κατά την οποία έπρεπε να έχεις πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων για να πας μπροστά τη ζωή σου. Η ελεύθερη έκφραση δεν ήταν μια εύκολη υπόθεση. Από το 1974 και μετά ο φόβος εν μέρει έφυγε, η ελευθερία έκφρασης άρχισε να αχνοφαίνεται και η χώρα δειλά δειλά έμπαινε σε τροχιά ανάπτυξης, προσπαθώντας να αφήσει πίσω της τα μετεμφυλιακά τραύματα καθώς και την ανεκδιήγητη εφταετία…
Την δεκαετία του ΄80 με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία έκανε την εμφάνισή του ένας ιδιόμορφος λαϊκισμός στο πρόσωπο μιας φυλλάδας που έμελλε να σπιλώσει οτιδήποτε άξιο και ικανό είχε βγάλει αυτός ο τόπος … Εφημερίδα που έσπειρε στην κοινωνία έναν ιδεολογικό ισοπεδωτισμό, αλλοιώνοντας τα χαρακτηριστικά μιας χώρας που διψούσε να βγει από το τούνελ της ανέχειας και της φτώχειας
Ο μόνος που μίλησε δημοσίως και ανοιχτά εναντίον της φτήνιας της εφημερίδας «που μόλυνε τον ελλαδικό χώρο με αναίδεια, χυδαιότητα, τραμπουκισμό και κολακεία των συμπολιτών μας» ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις και δέχθηκε ένα ανελέητο bullying -σχεδόν από όλο τον πολιτικό κόσμο της χώρας, εκείνη την εποχή. Να αναφέρω ενδεικτικά ότι την εν λόγω φυλλάδα είχαν υποστηρίξει η Μελίνα Μερκούρη και ο Φώτης Κουβέλης …
Η δεκαετία του ΄80 με όχημα τη φυλλάδα αυτή σηματοδότησε και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην μετέπειτα κοινωνική ζωή του τόπου…
Αντιπαροχές …άθλια και κακόγουστα σπίτια…πρώτο τραπέζι πίστα στα μπουζούκια
Περιοδικά, όπως το ΚΛΙΚ και το ΝΙΤΡΟ, που διαφήμιζαν μια κατ΄ επίφαση ευμάρεια…. με λίγα λόγια η αποθέωση του κιτς και της γκλαμουριάς…
Μια επίπλαστη οικονομική και κοινωνική φούσκα που αργότερα θα έσκαγε στα χέρια μας….
Σήμερα πληρώνουμε εκείνα τα χρόνια …
Βία παντού…. στο σπίτι, στο γραφείο, στο σχολείο, σε κάθε έκφανση του δημόσιου βίου…. φτωχοποίηση…. έλλειψη Πολιτισμού και Παιδείας σε όλα τα επίπεδα…. Μια κοινωνία που γελάει με τα αστεία του Λαζόπουλου και τρέφει ελπίδες με τον πολιτικό Άδωνι, είναι κοινωνία σε αφασία.
Ένας απολιτίκ λαός που αντιδρά σπασμωδικά και εκτονώνει την όποια οργή του απ΄ τον καναπέ κι απ΄ το πληκτρολόγιο του υπολογιστή του, όταν τα τελευταία χρόνια έχουν περάσει οι κυβερνήσεις τρία επώδυνα μνημόνια και δεν έχει ανοίξει ούτε ρουθούνι. Αυτό δείχνει την παρακμή ενός λαού που δεν αντιδρά. αλλά δέχεται αγόγγυστα τη μοίρα του εκτονώνοντας τον θυμό του και στρέφοντας το βλέμμα του αλλού ….νικημένος… εσωστρεφής….ρίψασπις.
Αλλά η ζωή δεν είναι αλλού, είναι εδώ και θέτει αμείλικτα ερωτήματα. Καιρός, λοιπόν, να τα αφουγκραστούμε…
Υπήρξε μια μεγάλη περίοδος της σύγχρονης ιστορίας μας, κατά την οποία έπρεπε να έχεις πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων για να πας μπροστά τη ζωή σου. Η ελεύθερη έκφραση δεν ήταν μια εύκολη υπόθεση. Από το 1974 και μετά ο φόβος εν μέρει έφυγε, η ελευθερία έκφρασης άρχισε να αχνοφαίνεται και η χώρα δειλά δειλά έμπαινε σε τροχιά ανάπτυξης, προσπαθώντας να αφήσει πίσω της τα μετεμφυλιακά τραύματα καθώς και την ανεκδιήγητη εφταετία…
Την δεκαετία του ΄80 με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία έκανε την εμφάνισή του ένας ιδιόμορφος λαϊκισμός στο πρόσωπο μιας φυλλάδας που έμελλε να σπιλώσει οτιδήποτε άξιο και ικανό είχε βγάλει αυτός ο τόπος … Εφημερίδα που έσπειρε στην κοινωνία έναν ιδεολογικό ισοπεδωτισμό, αλλοιώνοντας τα χαρακτηριστικά μιας χώρας που διψούσε να βγει από το τούνελ της ανέχειας και της φτώχειας
Ο μόνος που μίλησε δημοσίως και ανοιχτά εναντίον της φτήνιας της εφημερίδας «που μόλυνε τον ελλαδικό χώρο με αναίδεια, χυδαιότητα, τραμπουκισμό και κολακεία των συμπολιτών μας» ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις και δέχθηκε ένα ανελέητο bullying -σχεδόν από όλο τον πολιτικό κόσμο της χώρας, εκείνη την εποχή. Να αναφέρω ενδεικτικά ότι την εν λόγω φυλλάδα είχαν υποστηρίξει η Μελίνα Μερκούρη και ο Φώτης Κουβέλης …
Η δεκαετία του ΄80 με όχημα τη φυλλάδα αυτή σηματοδότησε και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην μετέπειτα κοινωνική ζωή του τόπου…
Αντιπαροχές …άθλια και κακόγουστα σπίτια…πρώτο τραπέζι πίστα στα μπουζούκια
Περιοδικά, όπως το ΚΛΙΚ και το ΝΙΤΡΟ, που διαφήμιζαν μια κατ΄ επίφαση ευμάρεια…. με λίγα λόγια η αποθέωση του κιτς και της γκλαμουριάς…
Μια επίπλαστη οικονομική και κοινωνική φούσκα που αργότερα θα έσκαγε στα χέρια μας….
Σήμερα πληρώνουμε εκείνα τα χρόνια …
Βία παντού…. στο σπίτι, στο γραφείο, στο σχολείο, σε κάθε έκφανση του δημόσιου βίου…. φτωχοποίηση…. έλλειψη Πολιτισμού και Παιδείας σε όλα τα επίπεδα…. Μια κοινωνία που γελάει με τα αστεία του Λαζόπουλου και τρέφει ελπίδες με τον πολιτικό Άδωνι, είναι κοινωνία σε αφασία.
Ένας απολιτίκ λαός που αντιδρά σπασμωδικά και εκτονώνει την όποια οργή του απ΄ τον καναπέ κι απ΄ το πληκτρολόγιο του υπολογιστή του, όταν τα τελευταία χρόνια έχουν περάσει οι κυβερνήσεις τρία επώδυνα μνημόνια και δεν έχει ανοίξει ούτε ρουθούνι. Αυτό δείχνει την παρακμή ενός λαού που δεν αντιδρά. αλλά δέχεται αγόγγυστα τη μοίρα του εκτονώνοντας τον θυμό του και στρέφοντας το βλέμμα του αλλού ….νικημένος… εσωστρεφής….ρίψασπις.
Αλλά η ζωή δεν είναι αλλού, είναι εδώ και θέτει αμείλικτα ερωτήματα. Καιρός, λοιπόν, να τα αφουγκραστούμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου