Αργύρης Κωστάκης από Aixmi.gr
Σε αυτή την πρώτη «εξομολόγηση» για το 2016 στην aixmi.gr, νιώθω την ανάγκη να αναφερθώ σε έναν φίλο μου. Όχι «πρώτης γραμμής», αδελφικό ή παιδικό, αλλά πάντως φίλο μου. Που στάθηκε φωτεινός φάρος στο φουρτουνιασμένο πέλαγος της ζωής μου, όταν πριν αρκετά χρόνια το τσακισμένο βαρκάκι της ψυχής μου, πήγαινε κατευθυνόταν χωρίς κουπιά στα βράχια. Κι «έβαλε πλάτη» να βγω ασφαλής στη στεριά και να συνεχίσω.
Τα τελευταία τρία χρόνια περιμένω με λαχτάρα το πρωτοχρονιάτικο μήνυμα που μου στέλνει στο τηλέφωνο. Στ΄ αλήθεια δεν είναι ευχή, αλλά μάθημα ζωής. Απόσταγμα πνευματικότητας και εμπειρίας. Και ειλικρινά δεν με νοιάζει τι λένε ορισμένοι γι αυτόν στο δημοσιογραφικό χώρο, ούτε τι έχει κάνει στην προσωπική του ζωή. Ο Θανάσης με τα περίεργα γυαλιά μυωπίας, με περίεργα σχήματα και απρόσμενα χρώματα, είναι φίλος μου. Ή τουλάχιστον έτσι τον νιώθω εγώ. Παραμονή πρωτοχρονιάς λοιπόν μου έγραψε:
«Αυτό που ζούμε κάθε πρωτοχρονιά, δεν είναι μιά νέα αρχή. Μιά συνέχεια είναι. Νομίζουμε ότι ξαναρχίζουμε. Μιά συνέχεια που έγινε συνήθεια είναι και μας πνίγει. Ενώ την επιθυμούμε όσο τίποτε άλλο στη ζωή μας, αυτή η συνήθεια μας πνίγει όπως κάθε μορφής εθισμός. Μας βυθίζει η συνήθεια να αρχίζουμε, ενώ συνεχίζουμε. Όντα παράλογα είμαστε. Γιορτάζουμε την ψευδαίσθηση μιάς νέας αρχής, ενώ στην πραγματικότητα άλλος ένας χρόνος πέρασε. Γιορτάζουμε ενώ στην πραγματικότητα «κηδεύουμε» άλλον έναν χρόνο από τη ζωή μας, που χάθηκε ή μήπως κερδήθηκε; Όμως, πάψε να αναρωτιέσαι. Ό,τι κι αν είναι ο «νεκρός», ηττημένος ή νικητής είναι «νεκρός». Γι αυτό η μόνη αλήθεια που ανθίζει είναι «ζήσε αυτό που απομένει σαν συνέχεια, που είναι αδύνατον να λογαριάσεις». Άλλαξε, όμως, τη μονάδα μέτρησης. Αυτή η μικρή αλλαγή, μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου όλη. Μέτρα τη ζωή με στόχους, με όνειρα, με αγάπη, με έρωτες, με φίλους, με ταξίδια, με βιβλία, με γέλια, με τραγούδια, με ποιήματα, με απίστευτα κι όμως αληθινά, με λάθη μεγάλα, με μοναξιά, με λύτρωση, με συγχώρεση. Κάνε ακόμη και τον πόνο, τη μουσική παρτιτούρα της αληθινής μάθησης. Της χαράς που κρύβεται στις λέξεις, στις αναμνήσεις. Συνεχίζουμε να ζούμε το υπόλοιπο σαν όλο. Σαν μιά νέα γνωριμία».
Σε αυτή την πρώτη «εξομολόγηση» για το 2016 στην aixmi.gr, νιώθω την ανάγκη να αναφερθώ σε έναν φίλο μου. Όχι «πρώτης γραμμής», αδελφικό ή παιδικό, αλλά πάντως φίλο μου. Που στάθηκε φωτεινός φάρος στο φουρτουνιασμένο πέλαγος της ζωής μου, όταν πριν αρκετά χρόνια το τσακισμένο βαρκάκι της ψυχής μου, πήγαινε κατευθυνόταν χωρίς κουπιά στα βράχια. Κι «έβαλε πλάτη» να βγω ασφαλής στη στεριά και να συνεχίσω.
Τα τελευταία τρία χρόνια περιμένω με λαχτάρα το πρωτοχρονιάτικο μήνυμα που μου στέλνει στο τηλέφωνο. Στ΄ αλήθεια δεν είναι ευχή, αλλά μάθημα ζωής. Απόσταγμα πνευματικότητας και εμπειρίας. Και ειλικρινά δεν με νοιάζει τι λένε ορισμένοι γι αυτόν στο δημοσιογραφικό χώρο, ούτε τι έχει κάνει στην προσωπική του ζωή. Ο Θανάσης με τα περίεργα γυαλιά μυωπίας, με περίεργα σχήματα και απρόσμενα χρώματα, είναι φίλος μου. Ή τουλάχιστον έτσι τον νιώθω εγώ. Παραμονή πρωτοχρονιάς λοιπόν μου έγραψε:
«Αυτό που ζούμε κάθε πρωτοχρονιά, δεν είναι μιά νέα αρχή. Μιά συνέχεια είναι. Νομίζουμε ότι ξαναρχίζουμε. Μιά συνέχεια που έγινε συνήθεια είναι και μας πνίγει. Ενώ την επιθυμούμε όσο τίποτε άλλο στη ζωή μας, αυτή η συνήθεια μας πνίγει όπως κάθε μορφής εθισμός. Μας βυθίζει η συνήθεια να αρχίζουμε, ενώ συνεχίζουμε. Όντα παράλογα είμαστε. Γιορτάζουμε την ψευδαίσθηση μιάς νέας αρχής, ενώ στην πραγματικότητα άλλος ένας χρόνος πέρασε. Γιορτάζουμε ενώ στην πραγματικότητα «κηδεύουμε» άλλον έναν χρόνο από τη ζωή μας, που χάθηκε ή μήπως κερδήθηκε; Όμως, πάψε να αναρωτιέσαι. Ό,τι κι αν είναι ο «νεκρός», ηττημένος ή νικητής είναι «νεκρός». Γι αυτό η μόνη αλήθεια που ανθίζει είναι «ζήσε αυτό που απομένει σαν συνέχεια, που είναι αδύνατον να λογαριάσεις». Άλλαξε, όμως, τη μονάδα μέτρησης. Αυτή η μικρή αλλαγή, μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου όλη. Μέτρα τη ζωή με στόχους, με όνειρα, με αγάπη, με έρωτες, με φίλους, με ταξίδια, με βιβλία, με γέλια, με τραγούδια, με ποιήματα, με απίστευτα κι όμως αληθινά, με λάθη μεγάλα, με μοναξιά, με λύτρωση, με συγχώρεση. Κάνε ακόμη και τον πόνο, τη μουσική παρτιτούρα της αληθινής μάθησης. Της χαράς που κρύβεται στις λέξεις, στις αναμνήσεις. Συνεχίζουμε να ζούμε το υπόλοιπο σαν όλο. Σαν μιά νέα γνωριμία».
Σε ευχαριστώ Θανάση. Αυτό θα προσπαθήσω να κάνω
από φέτος. Από την πιο δύσκολη χρονιά έως τώρα της ζωής μου (και πολύ
φοβάμαι κι άλλων ανθρώπων σε αυτή τη χώρα). Θα αλλάξω τη μονάδα μέτρησης
του χρόνου. Χωρίς ρολόι. Αλλά με όλα αυτά που μου έδειξες. Κι όσα άλλα
ανακαλύψω μόνος μου. Ναι, θα συνεχίσω να ζω το υπόλοιπο σαν όλο. Σαν μιά
νέα γνωριμία. Στο υπόσχομαι. Αυτό θα μου δίνει κουράγιο και ελπίδα στη
μαρτυρική ανηφόρα του 2016. Και, φυσικά, θα θυμάμαι αυτό που έλεγαν οι
παππούδες μας:
Παιδί μου, το παν δεν είναι να αποφεύγεις την καταιγίδα,
αλλά να μη χάσεις τη ζωή σου μέσα σε αυτή. Μετά ο ήλιος ξαναβγαίνει και η
ζωή συνεχίζεται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου